Bahçe ekibi ile çamlık alana gidip yere dökülmüş olan kuru dalları ve kozalakları toplayarak ufak çapta bir yakacak hasadı yapıyoruz birlikte. Topladıklarımızın bir kısmını odunluğa koyarken, kalanıyla büyük fırını harlıyoruz biraz daha. Ve toprak fırını birlikte inceliyoruz. Bu fırın nasıl yapılmış, malzemeleri ne? İçinde nasıl yemek pişirilir? Dışındaki toprak tuğlalar ve kerpiç karışımı haricinde içindeki pişirme cam tuğlası nedir? Ateş ne kaynağıdır bizim için? Ateş benzeri enerji kaynakları nelerdir? Güneş neden en büyük enerji kaynağıdır? Fırının çevresinde muhabbetimiz daldan dala atlayarak devam ediyor. Sonra çocuklar için mini bir kerpiç fırın yapımına başlıyoruz birlikte. Toprak, saman ve suyu karıştırıp yoğuruyoruz: “Iyyyy!”, “İğrenç!”, “Ayy!”, “Soğuk!” Üşüyen eller hemen karşımızdaki büyük fırında ısıtılıyor. Toprağın pis ve iğrenç olmadığını, hayatın kaynağı olduğunu konuşuyoruz. Eller toprağa battıkça oyunun zevki artıyor, iğrenme duygusu yerini eğlenmeye devrediyor. Permakamp pek çok korkunun ve ön yargının sürekli kurcalandığı ve değişip dönüşme ihtimalinin desteklendiği bir alan çocuk için. Kir nedir? Köpeklerden ne zaman korkmalıyız? Örümcekler ve fareler her zaman korkunç canlılar mıdır, yoksa onlar da sadece bir can mı? Peki koyun ve keçi kakası kokusunu ne yapacağız? Düştüğümüzde elimize bulaşan çamurun yarattığı sıkıntı nasıl geçer? Bunun gibi ardı arkası kesilmeyen pek çok mevzumuz var burada, üzerinde birlikte düşündüğümüz, deneyimlediğimiz, kimi zaman fikrimizi değiştirdiğimiz, kimi zaman fikrimizi değiştirmek için birazcık daha desteğe ve zamana ihtiyaç duyduğumuz. Biz kerpiç yoğururken mutfaktakiler de ekmek yoğuruyorlar. Biz yavaş yavaş fırının yapımına başlıyoruz. Bu esnada mutfak ekibi de yanımıza geliyor, çünkü fırındaki odunların iki yana açılıp fırının zemininin temizlenme zamanı. Bir karmaşa ama işler devam. Hep beraber karıncalar gibi fırının etrafına doluşup Tolga’nın közlenmiş odunları fırının yanına nasıl ittiğini ve fırının zeminini ıslak bezle nasıl sildiğini izliyoruz birlikte. Artık sıra minik pidelerin fırına atılmasında. Pideler fırına, minik eller yıkanmaya. Çünkü şimdi sıra açık sınıfta. Açık sınıf, çocukların temiz havada öğretmenleri eşliğinde, Permakamp’ta deneyimledikleri şeylerle ilgili kitap okudukları veya Sosyal, Türkçe, Matematik çalıştıkları bir zaman. Çocuklar öğretmenleriyle çalışırken pideler pişiyor ve orman ekibi de yerleşkeye dönüyor.
Şimdi birlikte yemek yeme zamanı. Yemeğin ardından çocuklar kendi bulaşıklarını yıkıyorlar ve serbest oyun zamanı başlıyor. Her yemek çok önemli bir deneyim, çünkü kendi pişirdikleri yemekleri, daha önceden kurdukları turşuları yiyorlar; sonra yiyemedikleri yemekleri hayvan dostlarımızın kovasına döküp, arta kalan yemeğin bir hayvanın karnını nasıl doyurduğunu görüyorlar. Çöp yok, atmak yok, belki de tekrar kullanılamayacak bir şey yok! Çöplerini ayırıyorlar; mendil, plastik, maske gibi dönüşümü yerleşkede mümkün olmayan atıklar bir kovada toplanıyor. Her şeyin yeri var. Her şey önemli. Bu çocuklar kendi yemeklerini pişiren, çöplerini ayıran, bulaşıklarını yıkayan çocuklar. Evet tüm bunlar çok kıymetli. Kendi sorumluluğunu almayı, paylaşmayı, başkası için bir şeyler yapmayı öğrenmek, sadece bir öğle yemeği esnasında. Tüm bu deneyimler biteviye tekrarlanıyor her gelişlerinde. Yani sıradanlaşıp içselleşecek kıymetli gündelik hayat pratikleri ediniyoruz birlikte.
Saat 13:00’da sabahı yerleşkede çalışarak geçiren ekip orman yürüyüşüne çıkıyor. Ormanda baharın müjdecisi kardelenler ve çuha çiçekleri onları bekliyor. Ve ağaçların patlamaya hazır kış sürgünleri… Orman hala pek sakin, göçmen kuşlar henüz gelmedi; birkaç kızıl gerdan, karatavuk, serçe ve baştan karalar hariç pek kuş yok. Ama mart ayında kocaman kocaman leylekleri görebilme şansımız olacak. Ormanı dinlemeyi bilirsek bir dolu kuş şakırdaması duyacağız. Orman sakin, hava yumuşak. Yürüyüş tüm vücudumuzu güçlendiriyor. Temiz hava ciğerlerimize dolarken bacaklarımız dik yamaçları aşıyor. Dengemizi kaybedip yeniden bulmayı öğreniyoruz. Orman muhteşem; dengemizi ve kendimizi bulduğumuz yaban bir alan.
Yerleşkede kalanlar yine iki ayrı çalışma ekibine ayrılıyor. Mutfakta elmalı kurabiye hazırlayacak ekip ve bahçede kerpiç fırının yapımına devam edecek diğer ekip. Kurabiyeler fırında pişecek yine, bu yüzden azıcık çalı çırpı toplanıyor, ateş biraz daha besleniyor. Ateşin mis gibi kokusu, öksürten dumanı ve üzerimize sinen is kokusu ile tanışılıyor ve bir gayret yine kerpiç yoğurulup fırın yapımına devam ediliyor. Bu öyle kolay bir iş değil. Bu fırının üzerinde daha pek çok el çalışacak, daha pek çok defa kerpiç yoğurulacak. Bugün bitmeyecek elbette fırının yapımı, ama başka çocuklar onların başlattığı çalışmayı devam ettirecek. Önümüzdeki mart ayında bu mini fırında kendileri için bakalım neler pişirecekler? Orman ekibi döndüğünde fırından sıcacık elmalı kurabiyeler çıkıyor. Dönüş yoluna çıkmadan elmalı kurabiye yemenin keyfi bambaşka…
Güneş Savaş
