Buğday ziyaretimizin ardından Mustafa Aykın’dan 4. Sınıflar orman yürüyüşüne gittiler. Sultançiftliği’nden 2. Sınıflar ise serbest oyun zamanında biraz daha etrafta dolandıktan sonra açık sınıf çalışması yapmak üzere doma girdiler. Domdan çıkanlar turşu kurma ekibi ve domun önündeki çamur yataklarının üzerine mini yollar yapma ekibi olarak ikiye ayrıldılar. Yapı ekibi domun içine bir bank da yaptı. Orman yürüyüşündeki ekip olağandan erken yürüyüşe çıkmış olduğu için erken dönünce, onlar da girdiler mutfağa turşu kurmaya. Araziyi aldı bir curcuna. Bir yanda oynayanlar, bir yanda yol döşeyenler, domda mantar inceleyip kitap karıştıranlar, orman yürüyüşünde kullandığımız çantaları indigo renge boyayanlar... 
☺ Yavaş başlayan gün bir hızlandı ki sormayın...
Arazinin her yerinde çocukların kendi başlarına geliştirdikleri projeler var. Buna dışardan bakıp çocuğa müdahale etmeden dışında kalmak kimi zaman zor. Ama deniyoruz birlikte. Ortak üretimlerimize ayırdığımız zamanlarla çocukların kendilerine ayırdıkları zamanları dengelemeyi öğrenmeye çalışıyoruz. Kolaylaştırıcıların (biz permakamp ekibi kendimizi kolaylaştırıcı olarak tanımlıyoruz) müdahaleleri kimi zaman çoğalırken kimi zaman çocukların talepleri doğrultusunda yön de değiştirebiliyor. Çok fazla çocuk arazide aynı anda serbest zaman talep ettiğinde ben panikleyebiliyorum. Veya yapılacak çalışmaya hiç heyecan göstermeyip kendi projelerine yönelmek istedikleri zaman. Sonra bir kaç müdahale ile tekrar ortaklaşıyoruz. Bu ortaklaşma hali kurulan ilişkinin niteliğine bağlı olarak kimi zaman güçlü oluyor kimi zamansa hızla dağılıyor. Ama biz çocuklarla birlikte hiç vazgeçmeden kendimizi vererek yaptığımız işe odaklandığımızda, bu hal çocukları hep bir yerden yakalıyor ve onların yapılan işe dahil olma arzusunu kuvvetlendiriyor. Böylece aslında gerçekten kendi zamanına ihtiyaç duyan çocuklarla bir şeylere kendince dahil olup ortaklaşa çalışmak isteyen çocuklar kendiliklerinden ayrışıp istedikleri alana yoğunlaşabiliyorlar. O zaman rahatlıyorum. Bir grup etrafıyla hiç ilgilenmeden yoğun bir çalışma yürütürken, diğer bir grup oyun oynamaya dalıyor. O zaman hiç: ‘Peki ama onlar neden oynuyor da biz çalışıyoruz?’ sorusu gündeme gelmiyor. O an herkes kendi yapmak istediğini yapıyor. Hatta oynayanlar ve çalışanlar yumuşak bir geçişle yer bile değiştiriyor. Bu hal kimi zaman idaresi zor bir duruma dönüşürken kimi zaman da çok üretken ve yapıcı bir ilişki geliştiriyor. Kolaylaştırıcının hep o ana göre tavır alması gerekiyor. Permakamp için ‘an’ çok kıymetli. Kafamızdakileri değil karşımızdaki çocukları görüp dinlemek ve o an için yoğunlaşmak. Bu yüzden kısacık gibi görünen zamanların bile ne kadar kıymetli ve kocaman olabileceğini idrak ediyoruz hep birlikte!
Bir de arazide çoçukların güvenle tek başlarına kaldıkları anları çoğaltabilmek en büyük hayalim...
