Upuzuuun sofralar kurduk yine; güne sıcak çay, nefis peynirler, 'hoşgeldiniz'lerle başladık. Pergolada sobamız çıtır çıtır yandı.. Bize su ısıttı, kestane pişirdi, çay demledi, üşüyen minikleri ısıttı.. Sessiz sedasiz kampın kalbi gibi attı durdu.. Sabah her zamanki tanışma ve oryantasyon faslından sonra, birbirimizi ve kampı daha iyi tanımış olmanın verdiği güvenle işe koyulduk. Takımlara ayrıldık; tarım, yapım ekibi. Tarım ekibi arı gibi çalıştı, çoluk çocuk; otlar temizlendi, sulama yapıldı, kalan birkaç ekim yapıldı. Bitkiler çocuklara tanıtıldı, konuşuldu. Herkes boyuna göre kürek-çapa kapıp işe koyuldu. Yapım ekibi, aylardır ayağa kaldırılmayı bekleyen ahşap sallanan yürüme yolu üzerinde çalıştı, tiny house, sal, ve daha ilgi bekleyen pek çok diğer işle ilgilendi. Mutfak ekibi öğle yemegi calışmalarına başladı, aralarda hep sıcak çay ve muhabbetle kampın kalbi pergolada koşturdu durdu. Öğlen yine upuzuuun sofralar, yanlarda miniklere özel masalar, sohbet muhabbet.. Koca bir italyan ailesi kıvamında yenen bu öğle yemekleri bizler icin pek kıymetli. Hem karnımızı, hem ruhumuzu doyurup, kalan günün planını konuşup agaçların altında dinlendiğimiz bu zamanlar, paha biçilemez.

Sonra günün ikinci yarısının programı başladı. Yine takımlara ayrıldık: Korkuluk yapma ekibi, kestane toplama ekibi, aşure ekibi. Korkuluk yapma ekibi hem çok renkli, hem çok becerikli, hem de pek komikti :) Çıkan korkuluklar o kadar sevimliydi ki hangi kuşu korkutacaklar göreceğiz... Eski kıyafetler, kullanılmayan kumaşlar, atıklar, hepsi vücut buldu, canlandı, boyandı.. Diğer tarafta kestane takımı arazideki üç büyük ağaca tırmanıp kimisi üste çıkıp sallayıp, kimisi aşağıda toplayıp, kestanenin kabuğunun sertliğine şaşarak, kimisi çiğ çiğ tadarak, kimisi annesinin 'kestane, bir de kabuğunu beğenmez' lafını hatırlayarak keyifle cuvalları doldurdu.. Diğer yanda kocamaan bir ateş yakıldı ve takımlarda işlerini bitiren çocuklar toplaştık, aşurenin malzemelerini hep beraber kattık. Her minik
elde bir kaşık, içine düşseler çıkamayacakları büyüklükteki kazanda aşureyi karıştırdılar.. Takımların işi bitince herkes aşure başına çağırıldı, ve bu sene icin iyi dileklerle koca bir kepçeyle umutlu, tatli, narlı, minik ellerin tadı karışmış aşureyi dağıttık, afiyetle yedik. Bu arada, korkulukları yapanlar bitmiş korkuluklarını alıp bir de geçit düzenlediler. Yürüyen komik suratlar o kadar güzel ve renkliydi ki..
Sonrasında arazinin çeşitli yerlerine kondular. Simdi arazi cok daha keyifli ve renkli :) Ve en guzeli de, her geldiklerinde yaptıkları korkulukları, suladıkları bitkilerin nasıl büyüdüğünü, sürekli bir değişim içinde olan doğayı izleyebilir, görebilir minikler. Ey misafirler, arkadaşlığınız için, aşuremizi tatlandırdığınız için tesekkürler :)

Ekim'in son kalan güneşinde, elimizde ılık aşure, bacaklarda yorgunluk ama herkeste bir mutluluk, işte böyle kapattık biz haftayı..

Not: Ben eve küçük bir kavanoz aşure almistim evdekilere tattırırız diye. Evde anlatıyorum şöyle güzel oldu, böyle güzel oldu, pek lezzetliydi. Koyduk, yedik: ama önce bir is kokusu.. (Ateşin üstünde pişti ya). Sonra, tadı soğuyunca azalmış tabi, içindekiler de soğuğu görünce o yumuşaklık kalmamış.. Bu muydu dün bayılarak yediğimiz aşure? İyi ki bitmiş de evlere verememişiz misafirlerimize
diye geçirdim içimden..

Sonuç: Herşey kalabalıkla güzel azizim..

Özge Azar Koçer