Permakamp ekibine, birlikte geçirdiğimiz süreçle ilgili  teşekkür mektupları hazırlamışlar =) Bu mektuplar sanırım uzun zamandır aldığımız en güzel mektuplardı ekip olarak =) Bu şahane mektupların ardından, günü birlikte nasıl geçirmek istediğimize karar verdik. Ya her zamanki Permakamp akışını yaşayacaktık ya da tüm gün birlikte oyun oynayacaktık =) Ortaklaşa alınan karar iki seçeneğin ortalaması bir karar oldu. Tüm çocuklar orman yürüyüşü yapmak istiyordu. Permakamp’a dönünce ekşi maya ekmek de yapmak istiyorlardı. Biz de önce ormanın yolunu tuttuk. Orman, yapraklarını kuşandığından bu yana biraz karanlık; bu karanlık parlak bir yeşilden oluşan farklı bir karanlık. Ormanın girişinde tüm çocuklar önce bunu fark ettiler. “Aaaaaa, orman ne kadar karanlık? Ağaçlar nasıl bu kadar çoğalmışlar böyle?” Ormanda hayvanlar uyanalı beri orman yürüyüşlerimizde ben önden gidiyorum. Büyük bir keyifle daldık ormanın karanlığına. Ormanı dinleye dinleye çıktık barınağımıza kadar. Sanki ‘bu orman farklı bir orman’ duygusu sarmış tüm çocukları =) Büyülü orman... Barınağa varınca, çoğunluk ağaç okula da gitmek istedi. Geride bir iki çocuk ve öğretmenleri kaldı. Hızla tırmandık ağaç okulun yanına. Çocuklara hiç karışmadım. Her biri kendi bildiği şekilde ağacın üzerinde  ilerledi ve ardından kendi yöntemleriyle ağaçtan aşağıya atladılar. Hiç kimse didişmedi ormanda =) Tam bir ekiptik. Ağaç okula da hoşça kal dedikten sonra hızla indik Permakamp’a. Öğle yemeğine oturduk önce. Ardından bir grup çocuk Nesrin’le ekşi maya ekmekler yapmaya girdi mutfağa. Diğerleri kendi işlerine daldılar; tavuklara yem verenler, oyun oynayanlar, köprüler, tüneller açanlar ve benimle kerpiç ev yapanlar... Gün yumuşacık aktı, uzun ve sakindi. Kendi dilediklerini yapmak çocuklara pek iyi geldi. Permakamp’ta her birinin kendine ait bir uğraşı olması da bize iyi geldi =)

Seneye görüşmek üzere sevgili Bilgeliğin Eşsiz Macerası Okulu, her şey için sizlere minnettarız =)

Güneş Savaş