Bu sonbahar cırcır böceği değil, karıncayız!

 Geçen hafta Permakamp'ta erişte günüydü.. Haftalardır kış hazırlıkları haftasonlarını planlıyorduk, ne de olsa artık okullar açılacak, grubumuzdaki arkadaşlar tatillerden, yazlıklardan İstanbul'a dönüş yapacaklardı. Kış da yaklaşıyordu, bu sonbaharda cır cır böceği değil, karınca olmayı planlamıştık. Hoş, sağolsun anneanne babaanneler, pek çoğumuzun kışlığını hazırlıyorlar bizim, ama insan erişteyi kendi kesince, tarhanayı kendi yoğurunca bu emanet bilgiyi çocuğuna da geçirebilecek olmanın güzel mutluluğunu yaşıyor.. Bir de herşey kalabalıkla güzel, daha keyifli.. 

 

Yaklaşık 25 kilo undan yaptık erişteyi, iki yufkamızı köpekler kaptı kururken, bir kısmını o hafta sonu taze taze kalabalıkla tükettik. Geriye kalanı da ancak grup içinde herkese birer kilo olacak gibi dağıtabildik.. Düşündüğümüz kadar bereketli olmadı bu iş, ama düşündüğümüzden bin kat lezzetli oldu! Tam buğday ununun o tok lezzeti, ve taze yumurta, ve süt kokusu.. Eve geldik, biraz daha kuruması için masanın üzerine açtık, mis gibi hamur kokusuyla geçti bir hafta..

 

Kendimiz için üretiyoruz, çok büyük miktarlarda üretmek için ustalık, biraz da cesaret gerek.. Ustalığı anneanne, babaannelerden; cesareti de tecrübesizliğimizden alıyoruz! Dışarıya satmak, bu işlerden para kazanmak gibi bir amacımız yok şimdilik. Bu bilgi, bu işi yaparken kocaman masanın etrafındaki muhabbet o kadar kıymetli ki bizim için.. Biz burda paraya bakla diyoruz :) O kaçtığımız sisteme yakalanmadan, ama gerçekleri de gözardı etmeden 'an'ın tadını çıkarıyoruz.. 

 

Pazar günü yine yorgunluktan bitkin birşekilde eve dönerken, Ece arabada bize hamurun unlanarak nasıl açıldığını, ve sonra da nasıl kesildiğini anlatıyordu.. Bu bize yeter de artar bile..